اشعار

در دل اهلِ قـلم، انگـیـزۀ تـقـریر نیست            قـصّۀ تـنهـایـی مـا قـابـل تحـریر نیست

داغ دوری یا غم کوری، چه فرقی می‌کند؟!            در دلِ قُرصِ زلیخا، ترسی از تقدیر نیست

در مسیر عاشقی طعنه شنیدن، لازم است            راه وصل دوست غیر از جادۀ تحقیر نیست

آیـنه در آیـنه، آدیـنـه‌هـا طـی می‌شـونـد            عکسی از صبح ظهور تو در این تکثیر نیست

آه؛ یعـنی سخـت دلـتـنـگـم برای دیـدنت            نالۀ عُشّاق را بهتر از این تفسیر نیست

از دل این گریه‌کردن‌ها، تقرب می‌رسد            خونِ‌دل خوردن به قَصدِ قُرب، بی‌تأثیر نیست

بی‌نیازی در حقیقت چارۀ بیچارگی‌ست            هر کسی با فقر خود خو کرده، بی‌تدبیر نیست

قهرِ تو تنها برای کُـشـتن ما کافی است            ذبح ما را احتیاجی به دمِ شمشیر نیست

با همین قـد خمم، بار غـمت را می‌کِشم            تا بـبـیـنی نـوکـر آوارۀ تو، پـیـر نیـست

تا خودت پاکم نکردی، خواهشاً خاکم نکن            گرچه این آلوده‌دامن لایقِ تطهیر نیست

زود می‌مـیرم اگر بین نجف دفـنم کـنـند            مُردنی این‌گونه هرگز دَر خورِ تأخیر نیست

صحنِ حیدر صحنۀ دیدار ما با خالق است            بی جهت روی لب زوّار او تکبیر نیست

مادرت بار سفر بسته، بگو کِی می‌رسی؟!            مادرت بار سفر بسته، نگو که دیر نیست!

کاش می‌گفتند زهرا راحت از "دَر" دور شد            کاش می‌گفتند با مسمارِ آن درگیر نیست

به سیل اشک می‌شوئیم راه کارون‌ها را            هنوز از جبهه می‌آرند تابوت جوان‌ها را

امان از این‌چنین سوزی که در داغ عزیزان است            امان از این‌چنین داغی که می‌بُرّد امان‌ها را

به دنبال جوان خوش قد و بالای خود بودیم            غریبانه ولی بردیم با خود استخوان‌ها را

اگر دریا نمی‌گنجد به کوزه، با چه اعجازی            میان چـفیه پـیچـیدند جسم پهـلوان‌ها را؟

خبر دادند یوسف‌ها به کنعان باز می‌گردند            نـدانـسـتـیـم بـا تـابـوت می‌آرنـد آن‌ها را

به روی شانۀ لرزان مردم یک به یک رفتند            خدا از شانۀ مردم نگیرد این تکان‌ها را

جرعه جرعه غم چشید و ذرّه ذرّه آب شد            آسـمـان شـرمـنده از قـدّ خم مهتاب شد

گریه‌ها می‌کرد تا اُمّت شود بیدار؛ حیف            از صدای گریه‌اش اُمّت فقط بی‌خواب شد

پشت در آمد بگوید، گوش عالم بشنود:            «ارث دریا بود آنچه قسمت مرداب شد»

بشکند دستی که پای شعله را اینجا کشاند            باب را آتش کشید، آتش کشیدن باب شد

حضرت صدّیقه از گستاخی مسمار نه            از طـناب دور دستان عـلی بی‌تاب شد

ما نمی‌دانیم، «نَعلُ السیف» می‌داند چرا            «مرتضایم را نبر»، «فضه مرا دریاب» شد

انـگـار بـایـد غـصـه تـا آخـر بـمـاند            چـشـمان زینب تا هـمیـشه تـر بمـاند

یادت می‌آید که به من گفتی: عزیزم            اصلاً نـبـایـد خـانه بـی‌مـادر بـمـاند؟

می‌میرم از این غُـصه بابایم چگونه            تنهـا بـدون تو در این سنـگـر بمـاند

بس بود سیلی تا که تو از پـا بیـفـتی            دیگر غـلاف و دود و میخِ دَر بماند

وقتی نمی‌مانی! مگیر از ما رُخت را            تا صـورتت در خاطـرم بهـتر بماند

تو می‌روی و بغض سنگینی که باید            یک عمر در این خانه با دختر بماند

می‌ترسم از ظهری که می‌گویی قرار است            جسم حـسینت بین خون بی‌سر بماند

دلـواپـسـم، آه از غـروبـی که بـبـیـنم            بر خاک، بی‌انگشت و انگشتر بماند

این شعر دیگر طاقـت غـم را ندارد            انـدوهِ دسـتِ آتـش و مـعـجـر بمـانـد

شب گـریه‌هـای غـربت مـادر تمام شد            زینب به گـریه گفت که دیگر تمام شد

امـشب اذان گـریه بگـوید بگـو، بـلال            سـلـمـان به آه گـفـت: ابـوذر! تـمام شد

طفلان تشنه، هروله در اشک می‌کنند            ایـام تــشـنـه کـامـی مــادر تــمــام شـد

آن‌شب حسن شکست که آرام‌تر! حسین            چـشم حـسـیـن گـفت: بـرادر! تـمام شد

تا صبح با تو اُسـتن حـنـانه ضجـه زد            محراب خون گریست كه منبر تمام شد

زایـنـده است چـشـمۀ زهـرایی رسول            بـاور مكـن که سـورۀ کـوثـر تـمام شد

باور مكن كه فاطمه از دست رفته است            باور مـکـن حـمـاسـۀ حـیـدر تـمـام شد

زهـرا اگـر نـبـود حـدیـث کـسـا نـبـود            زیـنـب نـبـود و واقـعـۀ کــربـلا نـبـود

بمیرد زینبت مادر، چرا از درد می‌نالی؟!           گذشته چند ماه اما کماکان ناخوش احوالی

چنان گیسوی من احوال بازویت پریشان است           نزن موی مرا شانه، ندارد هیچ اشکالی

چه معنا دارد این که در جوانی قدکمان باشی؟!           چه معنا دارد اصلا این علامات کهن‌سالی؟!

شنیدم که شبانه رفته‌ای تا خانـۀ انـصار           شنیدم که دلت خون شد از ایمان‌های پوشالی

طلوعت را مگیر اینقدر از شام سرای ما           تمام روز می‌بندی چرا بر صورتت شالی؟

دو ماه و نیم دلـتنگِ لب خندان تو بودم           شنیدم پیش اسما خنده کردی جای من خالی

پَرَت سرخ و رُخِت زرد و تَبَت پائین نمی‌آید           نمانده از جراحاتت برای دخترت حالی

حسین آبی طلب کرد و پریشان گشت احوالم           مزن بر سینه‌ات با اینچنین وضعت پر و بالی

تو خود در قتلگه رفتی به پشت در ولی مادر           در این اوقات پایانی فقط در فکر گودالی

الهی هیچ وقتی بر سر پیـراهـنی را که           به زحمت بافتی اصلا نبینم هیچ جنجالی

الهی سُمِّ مَرکب ها به دور از دلبرم باشد           نبینم که شود جسمش ته گـودال پـامالی

مرا از لحظۀ پیـدایش عـالـم دعـا کردی            همیشه هر کجا نام تو را بردم دعا کردی

مسیح و حضرت موسی و ابراهیم مدیونت            برای هاجر و آسیه و مـریم دعـا کردی

جان را می‌توانستی به نفرینی بسوزانی            ولی در پاسخ بی‌مهری عـالَم دعا کردی

در اثبات کریمی‌ات همین یک‌جمله هم کافی‌ست            که آن همسایه‌های بی وفا را هم دعا کردی

مُسلَّم شد برای اهل خانه رفـتـنی هـستی            از آنجا که برای رفتنت یک دم دعا کردی

نـوری که هیچ می‌نگـرد مـاهـتـاب را            می‌پـرورد بـه سـایـۀ خـود آفــتـاب را

زهراست کوثری که به آیات روشنش            آب حــیــات مـی‌دهــد ام‌الـکــتــاب را

هـمـسـایـۀ قـنـوتـش اگـر ما نـبـوده‌ایـم            خرج چه کرده آن نفس مستجاب را؟!

زهرا که هست، غصۀ محشر برای چه!            ای شیعه! دور کن ز خود این اضطراب را

حـتی به قـیـمت پَـر کـاهی نمی‌خـرنـد            بـی‌الـتـفـاتِ فــاطـمـه کــوهِ ثــواب را

روزی که چشم اُم‌ِّابیها به خواب رفت            از چـشم بـوتـراب گرفـتـند خـواب را

بانو! کجاست قبر تو؟ باید به گور بُرد            این پـرسـش هـمیـشه بدونِ جـواب را

ای اشک! چاره‌ای! غم کوثر نگفتنی‌ست            باران! ببار! روضه سراسر نگفتنی‌ست

با آن‌که روضه‌خواندن ما با کنایه است            امـا هـنوز روضـۀ مـادر نـگـفـتنی‌ست

تـاریخ شـرم دارد از آن روزهای تـلـخ            آن روزهـای بعدِ پـیـمـبر نگـفـتـنی‌ست

جا مـانـده بین کـوچـه دلِ بی‌قـرارمـان            امـا حـکـایتِ گـلِ پـرپـر نگـفـتـنـی‌ست

بـاران شوی اگر نـود و پنـج روز، باز            حال غریب مادر و دخـتر نگـفـتنی‌ست

آن‌شب وصیـتـش به عـلی نـاتـمام مـاند            باران گرفت؛ روضۀ آخر؛ نگفتنی‌ست

خوشا دلی که قرار است بی‌قرار تو باشد            که راه چـاره ندارد مگر دچار تو باشد

سپرده‌ام به دلم تا به گرد روی تو گردد            که از تو نور بگیرد، که در مدار تو باشد

تـنـم قـرار نـدارد مگـر به‌پـای تو افـتـد            سرم چه فـایده دارد مگـر نثـار تو باشد

«در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم»            خوشا به محتضری که در انتظار تو باشد

چه سالخورده، چه کودک، بزرگ باشد و کوچک            عزیز ماست هر آن‌کس که از تبار تو باشد

از آن زمان که فروریخت حرمت تو، بنا شد            که هر چه هست در این خاک، سوگوار تو باشد

زمانه دشمن جان شد، بهار رفت و خزان شد            و مرگ نیز بر آن شد که داغدار تو باشد

تویی نشان خداوند بی‌نشان و عجب نیست            که بی‌نشانه‌تـرین آسمان، مزار تو باشد

کوکـب روشن من! ای مه منظومۀ من!            آه ای دخـتـرک خـسته و مـظلـومۀ من!

مدتی می‌گـذرد خـواب نـداری بـنـشـین            به روی پای خودت تاب نداری بنـشین

از چه بَر دیدۀ من دیـدۀ خود دوخته‌ای؟            تو چه ‌دیدی به رخ من که چنین سوخته‌ای؟!

گرچه روز محن من شب یلدای شماست            این کـبودی سنـد غـربت بابای شماست

سعی کن غم به دلت این‌همه غالب نشود            دخـترم چون ‌تو کسی اُمِّ مـصائب نشود

آنـقـدر داغ بـبـیـنـی کـه دلـت داغ شـود            لالـه‌هـای جـگـرت زینت هر بـاغ شود

چهـرۀ غـرق به خـونی ز پدر می‌بـینی            آه از آن لحظه که در تشت جگر می‌بینی

دل شرر دارد و چـشمان ترم می‌سوزد            تا تو را می‌نگرم من، جگـرم می‌سوزد

شد سرشته غم و اندوه، به آب و گِل تو            هـمـه فــریـاد بـرآرنـد امــان از دل تـو

گـل یـاس چـمـنـم، ای گـل دردانـۀ من!            گوش کن بر سخـنم، روشنی خـانۀ من!

دل تو چون دل من همدم اندوه و بلاست            پیش روی تو عزیزم سفر کرب‌وبلاست

باخـبر باش که من پـیـرهـنی دوخـتـه‌ام            پیـرهن که چه بگـویم، کـفـنی دوخـته‌ام

گرچه در بین مـصیـبات و بـلا تنهـایی            تو درآن  وادی طف، نـائـبة الـزهـرایی

روشنی‌بخش دلم! دل زغمت تاریک است            دخترم گریه مکن! روز دهم نزدیک است

صحبت از قتلگه و سینۀ افروخته است            لب فروبند «وفایی» جگرم سوخته است

چند روزی می‌شود با بُغض صحبت می‌کنی            روشنای خانه‌ام! کم استـراحت می‌کنی

با همان دستـی که بالا هم نـمی‌آید دگر            روزیِ افلاک را هر صبح قسمت می‌کنی

هم میان کـوچه‌ها و هـم میان شـعـله‌ها            با عـلی جای تمام شهـر بیعـت می‌کنی

بیشتر از خود به فکر روزیِ همسایه‌ای            مثل بـارانی و بی‌مـنت محـبت می‌کـنی

این منم از رو گرفتن‌های تو دق می‌کنم            این تویی در خانه‌ات احساس غربت می‌کنی

لاقل مرگ مرا هم از خدای خود بخواه            نیمه‌شب وقتی که با معبود خلوت می‌کنی

اسم این دیگر گدایی نیست وقتی سال‌هاست            بیـشتر از حاجت سائل عـنایت می‌کنی

روز محشر شعله‌ها وقتی مهیا می‌شوند            مادرانه می‌رسی ما را شفاعت می‌کنی

"شب" زنده شد به برکت شب‌زنده‌داری‌ات            قـیمت گرفت "نـافـله" از هم‌جـواری‌ات

در اشک‌های اهلِ سحر، ذکرِ خیرِ توست            حرف از قنوت وِتر، که شد یادگاری‌ات

از خـشت‌خـشتِ خانۀ تو نـور می‌چکـد            "خورشید" تکّه‌ای‌ست از آئینه‌کاری‌ات

ای در تـنـورِ نـانِ شبت رزقِ آسـمـان!            ای "هل‌اتیٰ" ستاره‌ای از سفره‌داری‌ات!

دستاس نیست، چرخِ فلک زیر دست توست            ای گردش زمین و زمان خانه‌داری‌ات!

از غـصۀ دلت بگو ای داغِ سَربه‌مـُهر!            از عــرش آمـدنـد پـی غــم‌گـســاری‌ات

هـمسایه‌ات لـیاقـت اشک تو را نـداشت            عـرشِ خـداست تـشـنـۀ ابـرِ بهـاری‌ات

از گـریه‌های دَم‌به‌دَمت سبـز شد خزان            نخل شکسته سرو شد از رودِ جاری‌ات

ای اشکِ «لا يـَـمـَسُّهُ إِلَّا الْمُـطَهَـّرُونَ»            خونـابه‌های ریخـته از زخـم کاری‌ات!

تـیغ عـلی غـلاف نـشـد وقـت اخـتـلاف            غرّید و ‌خطبه شد به دَم ذوالفـقـاری‌ات

کوثر شدی که یک‌تنه لشکـرکشی کنی            تکثیر شد در اشکِ عـلی بی‌شماری‌ات

وقف علی‌ست، دار و نداری که هست و نیست            ای رونـقِ طـوافِ نجـف بی‌مـزاری‌ات

چند ماه است که رنگ غم و ماتم دارد            خـنـدۀ فـاطـمـه را بیت عـلـی کم دارد

تا که پا می‌شود از بستر خود، می‌افتد            چون‌که جز دیدۀ تارش، قد خم هم دارد

آب شـد آب ولـی بـاز غــم حــیــدر را            بر تـمـامـیِ غـم خــویـش مــقـدم دارد

همۀ خانه بـهـم ریـخـته، یعـنی حـیـدر            تا ابـد، روضه درین بیت مکـرّم دارد

دردش انداخـتـه از فـایده مـرهـم‌ها را            شکوه از وضع بد فـاطمه، مرهم دارد

هر که آمد به عیادت، دل زهرا خون شد            بس که از مردم این شهر به دل غم دارد

می‌شود گریه و حسرت همۀ روز و شبش            محسنش را که در آغوش، مجسم دارد

قول داده به حسینش که به جای کفنش            جامـه‌ای با پـر زخـمی‌ش فـراهم دارد

شرمنـده کردی بار دیگر نوکرت را            شـکـر خـدا دیـدم عـزای مـادرت را

روزم سیه گـردد اگر از من بگـیرند            خورشید لطفِ چشمِ ذرّه پـرورت را

من لکـۀ نـنگ تـوأم، هر جا شنـیـدی            نـام مـرا انـداخـتی پـائـیـن سـرت را

از بس که هسـتم روسـیه حتی ندارم            آقای من حکـم سـیـاهی لـشکـرت را

ای آیــۀ امـن یــجـیـب بـی‌پــنــاهــان            دریـاب این دلـدادگـان مضـطرت را

آواره‌ام روضـه به روضه فـاطـمـیـه            تا که ببـیـنم روی زهـرا منـظرت را

ای وای از سـنـگـیـنـی بــار گـنـاهـم            نشـنـیـده‌ام یک بار مـادر مـادرت را

آقــا ســرِ مــادر چـه آورد آتــش در            که سالها سـوزانده از پـا تا سرت را

خـبـر هـجـر تـو از مـأذنـه تـا مـی‌آیـد            بوی اشک است که از سجدۀ ما می‌آید

چِـقَـدَر آه کـشـیـدی، نـشـنـیـدیـم تـو را            اشـک بـر گـونـۀ ایـن نـاشـنـوا می‌آیـد

تا که پروانه پرش سوخت به عاشق فهماند            وصـل دلـبـر فـقـط از راه فـنـا می‌آیـد

مدعی نیست کسی که به تکامل برسد            فـقـط از شـیـشـۀ کـم آب صـدا مـی‌آیـد

خوش ‌به‌حالم که فقط ظرف مرا می‌شکند            مـیـل لـیـلـی‌ست اگـر گـاه بـلا مـی‌آیـد

نه به چلّه‌ست نه صحرا، اگر عاشق باشیم            یار، خـود، سـرزده تا خـانۀ ما می‌آیـد

یا اَبـانـا! فـقـط ایـن‌بار بـغـل کن ما را            وا کن آغوش خودت را که گدا می‌آید

در دل سختی و غم ذکر نجاتم زهراست            حـال مـن با دم یـا فـاطـمـه جـا می‌آیـد

بعد از آن ضربۀ سنگین لگد، آه، چه شد؟!            پشت در جای عـلی، فضه چرا می‌آید

بیا بیا گـل زهـرا! عـزای مـادر توست            صفای فاطـمیه از صفـای مادر توست

اگر که سـائـلـم و نـوکـر هـمیـشـگـی‌ام            فقط به خاطر لطف و عطای مادر توست

تمـام عـزّت شیـعـه رحـین منّت اوست            تـمـام زنـدگی مـا فــدای مـادر تـوسـت

قسم به مادر و آن احـتجاج حـیدری‌اش            دوام خـدمـت ما با دعـای مـادر توست

ز نـور چـادر او ما هـمـه مـسـلـمـانـیـم            که اصل طینت ما خاک پای مادر توست

بیا که با تن خونین، هنوز منتظر است            که انـتـقـام تو تـنهـا دوای مـادر توست

گـرچه فـقـط بـی‌آبـرویی کـرده‌ام، باز            مولای من لطـفی کن و دورم نـیـنـداز

عُـمـْر مرا وقـف ابـاصـالـح نـوشـتـنـد            در به درت بـودم گل نرگـس از آغاز

سائل رسیده! تشنۀ احسان و جود است            دریـای لـطـفـت را نـمـا ای یار ابراز

ظرف دلـم محـبوس دنـیا شد ولی باز            با یک دعـایت می‌شـود قـفـل دلـم بـاز

خالی‌ست دستانم، چه سازم در قیامت            بی‌تـوشۀ اعـمـالِ صالـح، بی پس‌انداز

دارایی‌ام اشک است، شاید این عنایت            سـازد مـرا در دیـدۀ زهـرا سـرافـراز

روضه بخوان از ماجـرای داغ مـادر            از قتل محسن، پشت در، ای مَحرمِ راز

آخـر چه آمد بـر سـرِ زهـرا که دیگر            با بـال زخـمی بود تـنهـا فکـر پـرواز

تصویر هجرِ دلدار، از چشم تر نرفته            در ساغـرِ دلم جز، خـون‌ِ جگـر نرفته

یوسف رسید و یعقوب، هر روز گریه می‌کرد            داغ پـسـر هـنـوز از، ذهـنِ پـدر نرفته

درکِ حضورت ای نور! در ترکِ خوابِ صبح است            پس باخت داده هر کس، سویِ سحر نرفته

اشکِ دم سحرگاه، از واجباتِ وصل است            هرگز کسی به معراج، بی‌بال و پر نرفته

مـال مرا بـگـیـرید، حـال مرا نگـیـرید            آن‌ دل که با تو خوش بود، دنبال زر نرفته

پیری به پای معشوق، تضمین هر جوانی‌ست            عاشق شکسته امّا، عمرش هدر نرفته

بـخـتی سـیـاه دارم، کـوهی گـنـاه دارم            از دست من چگونه، صبر تو سر نرفته؟!

ترک ثـواب کـردم، خیلی خراب کردم            دریاب این گـدا را، تا سمت شر نرفته

بیچارۀ غمت را، چاره به جز نجف نیست            بیچاره‌تر کسی که، رفت و دگر نرفته

ما بی‌تو نا نداریم، برگرد؛ جانِ زهـرا            این خستگی کماکان، از تن به در نرفته

حسی عجیب دارد؛ دفـنی غریب دارد            زهـرا بدون حـیدر، هرگـز سفر نرفته

هنگام غسل، شب شد؛ حیدر که جان به لب شد            این زخم‌ها که تازه‌ست، حتّی اثر نرفته

دلم می‌خواست با من تا قیامت هم‌نشین باشی            در این نُه سالِ شیرین، ساکن خُلد برین باشی

خدا ما را به عقد هم درآورد و پدر می‌گفت            برایت بهترین باشم؛ برایم بهترین باشی

مبادا بعد من چشم تو بارانی شود یک‌دم!            مبادا بعد من یک‌لحظه هم اندوهگین باشی!

الـهـی که برای تو بـمـیرم تا نـبـیـنم من            که در شهر پیمبر سال‌ها خانه‌نشین باشی

مگر جز اهل‌بیت او را نمانده مؤمنی دیگر            که تو تنها در این خانه؛ امیرالمؤمنین باشی

به دستت می‌سپارم کـودکان داغدارم را            که بعد از من برای کودکانم هم معین باشی

خداحافظ! خداحافـظ! فـدای گریه‌های تو            زمین خوردم که نگذارم تو بر روی زمین باشی